Om een bestemming te bereiken, verplaats je je gewoon. Reizen is véél meer dan dat.
Reizen is een manier om vergeten emoties op te roepen of nieuwe te voelen.
Reizen is rondtrekken omdat je verrast wilt worden, je weer levend wil voelen en keer op keer het geluid van passie, de kracht van de natuur en de spanning van een avonturier wil ervaren.
Maserati vroeg aan een schrijver en een fotograaf om in hun eigen kunstvorm zichzelf en hun emoties te verhalen.
De eerste bestemming van deze reis is het indrukwekkende maar wispelturige berglandschap. Hier leest en ziet u hoe deze story-tellers en de wereldbekerwinnaar slalom Giorgio Rocca dit landschap beleefden en ontdekt u samen met hen opnieuw HET GELUID VAN PASSIE!
Beeld je een vallei in die vier kilometer verderop abrupt wordt afgesneden door een landgrens en een dam. Dit is de vallei die zich voor u uitstrekt en met een einde-van-de-wereld-allure trots bergpassen, handelswegen en herbergen oproept. Achter u bedekt een meer dan manhoge laag sneeuw de bergen, Piz Bernina, Piz Quattervals, Piz Murtaröl, Scima da Saoseo. Hun toppen vormen een grillige lijn waarachter zich een hemel uitstrekt die flink wat Pruisisch blauw bevat, de donkere tint van de verre ruimte waar de lucht ijl is.
Richt je je blik weer op de nulgraad, dan zie je een weg die de golvingen van de vallei volgt. Misschien heet de vallei daarom Via della Val, Valleiweg. Rechts moet u nu een ander soort blauw zien, met de groene tinten van het Livigno-meer. Het duikt inderdaad op, maar het is begraven onder een dikke deken sneeuw die een dikke laag ijs bedekt. Links is de weg beschermd door massieve muren die hele bergen torsen. Wat eronder vliedt, wordt een animatiefilm, een bewegend landschap.
Samengevat, bergen in de verte, recht voor je uit een landgrens, rechts een bevroren meer, onder je een weg en jij in een wagen die je als een schelp omhult.
Ik ben slechts een fluisterende stem, jullie leven in deze beelden.
Nu dat je leeft, hoef je je niets meer in te beelden. Luister, maar luister naar je onmiddellijke omgeving. De cockpit waarin je zit, is als de veilige schoot van een wild dier. In die schoot is alles evenwichtig en heerst er geen enkel gevaar, ook al is het deze cockpit die de ruimte in wordt gestuurd, achter een prooi aan die doodgewoon deze beleving zelf is.
Verwar de kalmte echter niet met stilte. Luister beter, vooral als je een bocht nadert. Acht motorkleppen drijven de snelheid op, terwijl een crescendo opstijgt uit een diep gerommel dat brullend overgaat in hoge, scherpe tonen en dan het geluid van menselijke ratio wordt. Het beest wordt plots technische perfectie, tot in de kleinste details uitgedokterd geluid, de platonisch grom van een razendsnelle motor.
De bocht belemmert eerst het uitzicht, onthult dan een ander. Alles kan in deze kathedraal van door mensenhanden gecombineerde elementen die je handen, je lichaam - deel van de massa in beweging - en je gehoor begeleiden naar een recht stuk dat het beest weer roept. En het beest beantwoordt die roep. De motorkleppen gaan nog sneller op en neer en een lichte druk op je borst verleidt je om je rug in de stoel te duwen. Dan valt je blik op de bergen: als de vingers van de aarde wijzen ze de richting aan. Naar boven.
Buiten brult het beest voor jou, het laat je demonstratief van zijn klauw proeven maar diep van binnen geniet je ook van het privilege om de bovenmenselijke grens tussen absolute stilte en strijdgehuil af te mogen tasten.
Verse sneeuw kraakt lichtjes als je erop loopt. Ook geluid kan wordt verleid door het ongerepte, de leegte die zich terugtrekt. Maar genoeg over geluid, het is tijd om je lichaam te voelen. Je beklimt het pad dat naar de piste voert maar de frisse, droge lucht die je inademt, voelt niet scherp aan in je mond. Integendeel, bij elke ademhaling proef je de zon. Je lichaam zet glucose om in brandstof, je stroomt vol nieuwe kracht. Elke pas wordt de maateenheid van de afgelegde afstand. Je bent energie, je leeft.
Beneden, onder de partituur die door je voetsporen wordt geschreven, word je gevolgd door een weg die de kam van de berg die je beklimt doormidden klieft: je kijkt maar je ziet niets, je luistert maar je hoort niets. Je stapt weer door, met gesloten ogen, maar het duister is oranjekleurig, de zon vlijt zich neer op de huid van je gezicht en het enige wat je hoort is nog steeds het geluid van de verse, droge, krakende sneeuw onder je voeten.
Plots, zoals het tweede instrument zich in een duet bij het eerste voegt, hoor je de uitbarsting van de strijkers, een turbine die snel bedaart en overgaat in een krachtige, nerveuze, maar perfect ritmische vleugelslag, zoals die van een acrobatische horzel. Je versnelt je pas, want je kent dit geluid, je weet wat het veroorzaakt en je kent die bekoorlijke drift: ent nog zat je er middenin.
De strijkers barsten weer los, met dezelfde golving en even krachtig maar luider. Dit is het ogenblik waarop je je ogen opent en je omdraait: je vangt nog net een glimp op van de hoge, trotse neus van een wagen die een bocht aansnijdt. Hij balanceert op het flinterdunne koord van absolute beheersing en totale vrijheid. Dankzij de middelpuntvliedende en middelpuntzoekende krachten van de motor vormt dit eerder een kans dan een gevaar: wie achter dit stuur zit, kan het zich veroorloven om precies te doen wat een mens intuïtief niet zou doen: over- en ondersturen. Veertig centimeter brede banden strijken de sneeuw glad zoals een penseel witte verf uitstrijkt. De piloot vormt één geheel met alle bewegingen, is de bekende factor in de lege en volle ruimten waarmee de natuur het landschap indeelt. Eén zijn met het geheel. Dit is de manier waarop je verbinding maakt met een kracht die zo reactief is dat het wel een levend wezen lijkt, een beest, een orkaan die voorbij suist en een geluid achterlaat dat in de fysica dopplereffect wordt genoemd.
Het zal eerder dan jou de top bereiken, maar jij hebt de teugels van je innerlijke paarden ook kunnen laten vieren.
Eenmaal op de top ziet de scène er anders uit. De motor bedaart, je hart klopt minder snel, het landschap wordt wijder: je voeten staan nu op de lijn die je vanaf de start hebt gevolgd, de lijn die het wit scheidt van het blauw. Hoe ver weg leek die lijn eerst… maar het is eigen aan de mens te hunkeren naar overgang.
Je hebt de top bereikt om mee te maken wat daar te gebeuren staat. Hier ben jij alleen, en ik ook, om je met mijn fluisterende woorden te helpen zien. De Alpenkroon strekt zich rondom je uit en de witte Drietand van de Levante vervolledigt het tafereel als een portret dat door de mens is opgedragen aan de ruwe kracht van rotssteen. Naast de nu bewegingloze wagen - stil als een roofdier dat zich klaar maakt om zijn prooi te bespringen - staat een man die je vaak hebt gezien maar nooit eerder hebt ontmoet. Je zag hem door de sneeuw zoeven, de zwaartekracht uitdagen, racen in super-G's net zoals Odysseus die op de vlucht ging voor de cycloop aan wie hij zei dat hij Niemand heette. En hier, in dit Alpenlandschap, op een hoogte van 2400 meter, op een dag in februari van het jaar 2021, wordt Niemand de synthese van vernuft en intelligentie, van het instinct, de kracht en de ambitie waaraan de Maserati Levante Trofeo en Giorgio Rocca, wereldbeker slalom in 2006, gestalte geven: laat de dans beginnen.
Piloten en skiërs spreken dezelfde taal. Op enkele meters van jou vandaan wedijveren ze op de afdaling en geen semantisch of fysiek verschil onderscheidt hen van elkaar. Ze glimlachen, imiteren de beweging van de bocht: in wezen zijn ski's en motor slechts een manier om snelheid te creëren, de spanning te ervaren die je levend maakt.
Piloot en skiër zwijgen en alleen de stilte van de lucht vult het landschap. Zoals de stilte voor de strijd of de paringsdans. Een duel onder de hoge zon.
Volg me nu naar de kant. Giorgio Rocca zet zijn laarzen vast in zijn ski's en de piloot doet zijn veiligheidsgordel om. Volg me naar de kant waar een sneeuwscooter op ons wacht: je staat op het punt om de dans te zien vanuit het hart zelf van de beweging.
De motor gromt, Rocca's helm klapt dicht, jij houdt je vast aan de zijstangen van de sneeuwscooter. Concentreer je en vergeet mijn stem.
De trigger voor een skiër is de zwaartekracht, die van een Levante de V8 met 580 pk. Maar de manier waarop ze energie gebruiken en schoonheid scheppen, is van dezelfde materie gemaakt: een feilloos traject, de perfectie van krachten die de inertie temmen en de loop der gebeurtenissen ombuigen. Voorbij de start komt de valleibodem steeds sneller op je toe geraasd, maar terwijl Rocca zijn snelheid en de Levante zijn toeren opdrijft, voel jij de bries in je haren wind worden en die wind een sneeuwstorm. Het landschap is zo wit en de hemel zo helder dat je de wereld ziet kantelen.
Man en wagen dalen zij aan zij de berg af als een gedicht dat in de sneeuw wordt geschreven, een gedicht dat verhaalt over pezen en sturen, spierballen en motorkleppen, leven en technologie, in een conversatie om elkaar te verleiden. En jij staat midden in dat gedicht zoals een ontdekkingsreiziger die de geschiedenis in zal gaan als toeschouwer van een eenmalig schouwspel: een man in de sneeuw en een wagen die kan spelen als een mens, een gesprek tussen halfgoden die gemaakt zijn van bloed en benzine, ijzer en vlees, hijgende luchtroosters en adem. De sneeuwscooter achtervolgt de geisers die bij elke bocht sneeuwkristallen uitspuwen. Het evenwicht dat je voelt, is het resultaat van perfect synchrone bewegingen.
Het duurt allemaal minder dan een minuut. Maar wie ooit beweerde dat perfectie slechts een ogenblik duurt, heeft gelijk: de kracht van perfectie is zo intens dat een mens er maar even tegen kan. Ook een kampioen, en jij ook, met je ogen vervuld van een dergelijke schoonheid. Een wagen misschien wat langer. Maar een wagen zonder mens is als een hart zonder slag.
Stap uit de sneeuwscooter en kijk naar boven, naar het startpunt van je reis en lees het gedicht dat je net zelf hebt geschreven. Je weet dat het af is.
Livigno is vlak bij, je keert terug om je spullen op te halen en dat stukje van de wereld achter te laten dat een wit, ijskoud kluwen stuifmeel lijkt dat uit het hoge Noorden aan is komen dwarrelen. Je keert terug om een wereldbekerwinnaar de draag van zijn dagelijkse bezigheden en zijn skischool weer op te laten nemen, om afscheid te nemen van een wagen die je het evenwicht tussen dierlijkheid en schoonheid van binnen uit liet ervaren. Je laat een gedicht achter dat op een met sneeuw bedekte helling is geschreven, een laag sneeuw die hoger is dan jij zelf.
Naast je weerklinkt muziek. Een dj vertaalt in noten alle geluiden die jij in deze bovenmenselijke, vlekkeloze tijd hebt geleefd tussen sneeuw en hemel, mens en wagen.
Eén vraag rest nog. Of er andere elementen zijn die zo bereidwillig zijn om het perfecte terrein te worden voor de dans en poëzie van mens en wagen. Maar daar is tijd voor. Reizen blijf je doen.
Related stories
It's time for a new luxury revolution
