Reizen is niet alleen zich verplaatsen in de ruimte, maar ook in de tijd.
Wij reizen vooruit, naar een andere plaats en een ander moment: onze gedroomde toekomst.
Zelfs in een woestijn kan die toekomst zich verbergen, waar, zoals elke zandkorrel in een zandloper dat weet, het ogenblik om zich te openbaren onherroepelijk aanbreekt.
Elke reis roept een bijzondere emotie op: de opwinding van exploratie.
Omdat tijd op niemand wacht, volgt nu de laatste aflevering van Maserati's Verhalen over moed…
Men zegt dat de wind die 's nachts over de woestijn raast elke ochtend een ander landschap schept. Alleen wie de woestijn echt goed kent, vindt zijn weg terug, anderen ploeteren door een overvloed aan mogelijkheden.
De stad ligt achter ons. Het diffuse licht van de technologische kathedraal die zich kilometers lang en vierkante kilometers breed uitstrekt, verandert geleidelijk aan in kronkelende strepen die onze weg naar de woestijn verlichten. Al de rest is duisternis en nacht.
De weg voor ons is nauwelijks herkenbaar, de contouren zijn wazig en liggen onder lagen zand zo fijn dat het zich als stof op de wielen en de carrosserie neervlijt.
Het is tijd om het asfalt te verlaten, het zwarte teer van de wegen die we al afgelegd hebben. We buigen af naar rechts voor een andere route, omringd door de duinen en struiken van een mogelijk nieuwe wereld die bestaat uit verschillende gradaties van duisternis. We rijden nog enkele kilometers verder de nacht en de woestijn in, totdat de weg stopt en de hele wereld ons omringt.
In de woestijn mogen banden niet te hard opgepompt zijn, dus stoppen we even. De bestuurder stapt uit en controleert met zijn drukmeter de spanning terwijl de lucht uit de banden komt met een geluid dat het enige spoor van zijn aanwezigheid is voordat het opgaat in de de wind. Eén bar voor alle vier de banden is de enige manier om de 330 pk van de Levante GT Hybrid de grip te geven die nodig is om niet weg te zakken in het zand. Intussen tekent het schemerlicht een herkenbare lijn in de duisternis. Het ochtendgloren onthult de golvende lijnen van een woestijn die zich kilometers ver voor ons uitstrekt en wacht om te worden doorkruist.
Op het eerste gezicht kan de woestijn de laatste fase lijken van een duizendjarig proces. Resten van door tijd en erosie afgesleten kosmische rotsen die steeds kleiner worden en eeuwig blootgesteld zijn aan de grillen van de woestijnwind die de zandkorrels doet opstuiven. Een wordingsproces dat tot stilstand is gekomen, de elegante en gevaarlijke schoonheid van iets wat aan zijn einde toe is.
Vanochtend ziet de woestijn er echter onherroepelijk anders uit in dit rijk van kansen en potentie voor een toekomst, niet een verleden, van duizenden combinaties van zandkorrels die dankzij de wind of mensenhanden nieuwe vormen scheppen. Een zee van zand die wacht op een beweging, een aansporing om andere, mooie vormen aan te nemen, met een betekenis en geometrische lijnen.
De hoogteverschillen van tien of vijftien meter die de duinen ons onvoorspelbaar voorschotelen, schrikken de Levante Hybrid niet af. In tinten van blauw en oker lijkt de motor op een levend wezen dat gromt zoals een atleet die tot het uiterste gaat of een dier dat de grillen van de natuur overwint. In de wagen lijk je in een oceaanschip te zitten dat stampt en slingert op glooiende, eindeloze golven tot op de top van een duin waarop ik terug lijk te kijken.
De zon breekt nu door en het zich neervlijende licht kruist het zand dat opstuift onder de achterbanden. Dit is de tekening, een gouden spiraal die opstijgt uit het zand en door de cirkels gaat. Ik zie de zuivere vormen als die van meesterlijk getekende letters, net zo sierlijk als het land waarin we ons bevinden. Het lijkt alsof de duizenden in de lucht zwevende zanddeeltjes de plaats hebben gevonden die ze moesten vinden: een nieuwe harmonie. Een mandala van schoonheid en kracht.
Ik sla dit beeld snel op voordat het verdwijnt. Pas later zal het iets betekenen. Ik kijk weer voor me uit waar nu een donker, glooiend gewelf langzaam boven de horizon oprijst. Als de zon nu niet duidelijk te zien was, zou ik gedacht hebben dat een nieuw hemellichaam zich aan de wereld presenteerde.
Iets verder oostwaarts duikt een ander gewelf op. Samen reiken ze hemelwaarts om met technologie en helium een zonsverduistering te veroorzaken. Twee hete luchtballonnen die spelen met de kracht van de kosmos en onze Levante. Alles lijkt te wervelen in perfecte cirkels en één richting uit te gaan.
Hier, in onze wereld, zijn er vanochtend slechts de kracht van de natuur en twee manieren om de ruimte te doorkruisen. Een dans van technologie die zich afspeelt boven de kromming van de aarde die weer ontwaakt en er jong, prachtig en onbevlekt uitziet.
Terugrijden naar de stad lijkt een heldentocht. Eerst was er de oude wereld, daarna een onmogelijk zware taak, net zoals de woestijn vol duistere plekken, perikelen en zand waarin je zomaar kunt wegzakken. Nu ligt de uitdaging van de toekomst van de wereld volledig in de handen van mensen.
De weg, schoongewaaid door de wind, is weer zichtbaar, net zoals de toekomst. Een toekomst die bestaat uit de vier elementen waaruit alles ontstaat: lucht, water, aarde, vuur. De mensheid die ze altijd heeft uitgebuit, begint deze elementen nu te ondersteunen. Wat mogelijk is bij de aanvang van een nieuw tijdperk omdat dit geen strijd is om overwinningen te behalen, te temmen of vol te houden, maar een strijd is samen met de aarde, voor de aarde. Wie thuiskomt van een reis, is altijd veranderd, zeker als hij de juiste weg inslaat.
Maserati sloeg de weg naar elektrificatie in met de Mild Hybride versies van de Ghibli en de Levante, de eerste twee modellen waarmee Maserati naar de toekomst keek. Het doel: de best mogelijke hybride en onmiskenbaar Maserati wagen bouwen met de technieken en het vakmanschap van een op traditie en toptechnologie stoelend proces. Zoals ik daarnet even achter mij naar het zand keek, kijkt Maserati naar het verleden om in de eindfase van een eeuwenoud proces schoonheid te creëren met nieuwe combinaties, nieuwe denkwijzen, nieuwe vormen. De aarde zuiveren door nieuwe schoonheid te creëren, dit is wat de zandtekeningen in de woestijn doen. Alleen is dit geen mandala maar een nieuwe en permanente visie van energie en schoonheid.
Onze reis met Maserati door de sneeuw, op zee en in de woestijn eindigt hier.
Dit is hoe wij ons in de ruimte en in de tijd verplaatsten om onze toekomst te leren kennen en het verleden beter achter te laten dan hoe het was.
Related stories
It's time for a new luxury revolution
